นิทานลุงขายซาลาเปา

ลุงคนหนึ่ง ขายซาลาเปาในตลาด ลุงขายมานานแสนนานจนกระทั่งวันหนึ่ง มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาซื้อ

ลุง : “5 บาทจ๊ะหนู”

เด็กหญิงเป็นเด็กขี้สงสัย นางเคยซื้ออาหารให้แม่อยู่หลายอย่าง เค้าเห็นลุงคนนี้อายุก็มากแล้ว ไม่อยากให้ลุงต้องลำบากมากนัก นางนึกอะไรบางอย่างออกแล้วก็พูดกับลุงว่า

เด็กหญิง : “ลุงขายขนมจีบแทนมั้ย ถาดนึงได้ตั้ง 25 บาท”

ลุงหยิบซาลาเปาให้เด็กหญิง เงียบ ไม่ได้พูดอะไร แล้วเด็กหญิงก็เดินจากไป…. ท่ามกลางหลังของเด็กหญิงที่ค่อยๆ กลืนหายไปกับท้องถนน จิตใจของลุง ไม่ได้หายไปตามเด็กหญิงคนนั้น ลุงคิด คิด คิด และ ก็คิด ว่า นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ ขนมจีบลูกเล็กนิดเดียวเท่านั้น เค้าขายกันได้ 25 บาท เราขายซาลาเปา ได้เพียงลูกละห้าบาทเท่านั้น เสียงข้างใน บอกกับลุงว่า เอ่าหน่า ไม่เป็นไร ก็เราทำขนมจีบไม่เป็นนี่หน่า หรือว่า เราจะลองไปขายขนมจีบดูดี เราจะได้สบายขึ้นตั้งมากมาย

วันเวลาผ่านไป ไม่กี่วันถัดมา ลุงกับเด็กหญิงกลับมาเจอกันอีกครั้ง….

เด็กหญิง : อ้าว ลุง เจอกันอีกแล้ว เป็นไงบ้าง ขายขนมจีบแล้วเหรอ
ลุง : “ขอบใจหลานมากที่ให้คำแนะนำลุงในวันนั้น ลุงเลยมีวันนี้ วันนี้ลุง ขายได้ลูกนึง 30 บาทแนะ….. ขนมจีบลุงไม่ได้ขาย ขายแต่ซาลาเปา แค่เปลี่ยนราคากับรสชาติ…”

จริงอยู่ ท่ามกลางกระแสของการทำงานทางลัด มีมากมายหลายหลากวิธี บางครั้งก็เกิดคำถามกับตัวเราเองว่า นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ คนอื่นเค้าไปถึงไหนกันแล้ว บางคนก็กระโจนเข้าไปในกระแสของความร่ำรวย ทิ้งทุกอย่างที่ตัวเองถนัดไว้เบื้องหลัง

เราเป็นเหมือนนักขุดทองหรือเปล่า ที่เวียนว่ายไปตามกระแส ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เราอาจจะมีทองอยู่ในมือ และทำให้ทองในมือเรานั้น มีมูลค่าขึ้นมา การที่เรากระโจนไปสิ่งใหม่ เป็นสิ่งที่เรากระหายหิวโซ หรือเป็นสิ่งที่ใจถาโถมไปตามความฝันของตัวเอง

ถามและตอบ แล้วก็ลุยก้าวต่อไป ไม่ว่าเลือกเส้นทางใด ก็เต็มที่ไปกับมัน

นิทานแต่งโดยผมเอง

นายประแจ 26 December 2017